Gachardstraat

 

Bekijk de weerhouden gebouwenVan Lesbroussartstraat naar Louizalaan. Zij ligt deels op het grondgebied van Brussel, deels op dat van Elsene. De meeste van haar gebouwen bevinden zich op Elsene (van nr. 1 tot nr. 65 en van nr. 2 tot nr. 86).

Voor de verbinding van deze straat met de Louizalaan werd in 1884 een definitief plan ingediend dat werd goedgekeurd bij K.B. van 25.06.1886, op basis van plannen van 1863 van de inspecteur der wegen van de buitenwijken van Brussel, Victor Besme.

Tussen de Dautzenbergstraat en de Gachardstraat stond vroeger het landgoed ter Kluyse, waarvan de eerste bronnen teruggaat tot de 14e eeuw. Het werd in 1847 aangekocht door Jean-Philippe De Joncker, bouwpromotor van de Louizalaan. Zijn erfgenamen legden op eigen kosten de weg en zijn bestrating aan. Deze volgt in grote lijnen de bedding van de Roodebeek, een zijrivier van de Maalbeek.

De straat kreeg haar huidige naam tijdens de gemeenteraadszitting van Brussel van 03.05.1886. Hij refereert aan L.P.Gachard (Parijs, 1800 – Brussel, 1885), advocaat en gedurende 55 jaar algemeen directeur van het Koninklijk Archief van België.

De Gachardstraat werd voornamelijk tussen 1890 en 1910 bebouwd en vormt een relatief homogeen geheel dat vooral gekenmerkt wordt door huizen in eclectische stijl.

Aan pare kant bevinden zich drie dergelijke huizenrijen (van nr. 7 tot nr. 39, van nr. 43 tot nr. 49 en van nr. 57 tot nr. 63). Tot de eerste huizenrij behoren negen opmerkelijke huizen (van nr. 23 tot nr. 39) ontworpen door architect Lucien Vander Elst voor de projectontwikkelaar Jacques Fog, die eveneens eigenaar was van de nr. 53 en 55 en van meerdere huizen van dezelfde architect in de Dautzenbergstraat.


De huizenrij aan pare kant, eveneens in eclectische stijl (van nr. 52 tot nr. 68) is veel soberder. Tot de oudste bebouwing behoort het achtergebouw van het Centre scolaire Saint Vincent de Paul (nr. 36) – met hoofdingang op de Vleurgatsesteenweg 55 – in 1892 ontworpen door Ernest Delune. Vroeger was hier de hoeve van de Wijmbroec gevestigd, die eigendom was van de abdij van Terkameren. Hij bestond uit twee gebouwen die bereikbaar waren via een weg die vertrok op de Vleurgatsesteenweg. Beide gebouwen werden in 1846 gesloopt en het terrein werd verkaveld.

Op nr. 34-34a bevindt zich een huis in art deco (architect Muller, 1927), dat in 1991 werd verhoogd.

Het modernistische appartementsgebouw op nr. 86 dateert van de jaren 1970 en is architecturaal niet erg interessant. Het vervangt een bijzonder interessante huizenrij in eclectische stijl gebouwd tussen 1895 en 1899. Daartussen stond onder meer een hoekvilla gebouwd in opdracht van Émile Rossel (architect Hubert Marcq, 1898) – die in 1907 eveneens de nr. 52 en 54 door dezelfde architect liet bouwen.