Paul Lautersstraat

 

Bekijk de weerhouden gebouwenVan Vleurgatsesteenweg naar Louizalaan. Ligt deels op het grondgebied van Elsene en deels op dat van Brussel-Uitbreiding Zuid. Op Elsene (nr. 11 tot 77; nr. 4 tot 60-66) wordt ze doorkruist door de Sint-Jorisstraat en bestaat ze uit twee rechtlijnige stukken.

De straat bevindt zich in de wijk van de Abdijstraat en werd dus aangelegd volgens het Plan général d'alignement pour l'ouverture de rues et places sur le territoire compris entre l'avenue de la Cambre et les chaussées de Waterloo et de Charleroi, of de zogenaamde Tenboswijk, dat werd goedgekeurd bij K.B. van 20.02.1864. Haar aanleg werd goedgekeurd bij K.B. van 03.04.1872, gewijzigd bij dat van 14.10.1874.

Het eerste straatgedeelte ligt op het tracé van de voormalige Koeystraat, die het terrein doorkruiste dat in 1831 werd aangekocht door Jean-Jacques Coché-Mommens, drukker-uitgever in Brussel. In 1874 werd op initiatief van weduwe Vermeren-Coché – eigenares van de porseleinfabriek op de Waversesteenweg 143 in Elsene – het tracé van deze oude weg recht getrokken en werd de straat aangelegd en bestraat (ASB/OW 29002).

Vroeger werd ze ‘rue des Pâquerettes' [Madeliefjesstraat] genoemd. Ze werd tijdens de gemeenteraadszitting van de stad Brussel van 11.01.1889 (Bulletin communal de Bruxelles, 1889) genoemd naar de kunstenaar Paul Lauters (Brussel 16.06.1806-Elsene 1875). Hij maakte vooral naam als graveur, maar was ook landschapsschilder, tekenaar en aquarellist. Zijn atelier bevond zich in het achterhuis van een eigendom in de Gewijde - boomstraat, waar later de ateliers van de ornamentist Bluts gevestigd waren.


Op Elsene dateert de meeste bebouwing van rond 1900. Ze bestaat vooral uit burgerwoningen in eclectische stijl (bijvoorbeeld: nr. 23: 1905; nr. 46: architect J. Smets, 1905, verhoogd met bouwlaag in 1929; nr. 67: 1902, garage van 1933), in neoclassicistische of Beaux-Artsstijl. Sommige gebouwen vormen zowel door hun volume als door hun stilistische eenheid bijzonder homogene architecturale gehelen (zie bijvoorbeeld nr. 6 tot nr. 14); nr. 20 tot 30: geheel in neoclassicistische stijl, waarvan de oudste huizen van circa 1880 dateren; zie nr. 23 tot nr. 27; nr. 71 tot nr. 77, geheel in eclectische stijl van circa 1900, de nr. 73 en 77 ontworpen door architect G. Leblicq fils). Daartussen bevindt zich een opmerkelijk huis in art nouveau van 1900, ontworpen door architect Frans Albert (zie nr. 47).
Nr. 69 werd in 1947 op ongelukkige wijze met een bouwlaag verhoogd. Voordien getuigde het huis, ontworpen door Albert Dumont-Hebbelynck (1901), de vader van Alexis, nog van de voorliefde van deze architect voor de neorenaissance.

Het straatbeeld wordt eveneens bepaald door appartementsgebouwen van de jaren 1950-1960, onder meer dat van architect P. E. Vincent (nr. 18, 1959). Het in 1954 door architect Lacroix ontworpen appartementsgebouw valt op door het evenwicht van zijn proporties, het bescheiden volume en de perfecte integratie in de bestaande bebouwing (nr. 33).