Veydtstraat

 

Bekijk de weerhouden gebouwenVan Charleroisesteenweg naar Defacqzstraat. Ligt deels op het grondgebied van Sint-Gillis, deels op dat van Elsene. Op Elsene vanaf de nr. 29 aan onpare kant en vanaf nr. 36 aan pare kant (zie inventaris van Sint-Gillis voor het begin van de straat).

Haar huidig tracé werd bekrachtigd bij K.B. van 20.02.1864 dat het Plan général d'alignement pour l'ouverture de rues et places sur le territoire compris entre l'avenue du Bois de La Cambre et les chaussées de Waterloo et de Charleroi  of het plan voor de zogezegde Tenboswijk goedkeurde.

Haar oorspronkelijk tracé viel samen met dat van de oude weg ‘van Sint-Gillis naar de Gewijde Boom' (ook Zavelstraete genoemd), die vanaf de Waterloosesteenweg naar het gehucht ‘Gewijde Boom' leidde, gelegen ter hoogte van de kruising van de Defacqzstraat en Veydtstraat. Deze Gewijde Boom wordt al vermeld in het begin van de 13e eeuw als ‘Elterken' en later als ‘Lindeken' en ‘Geweyden Boom' (17e en 18e eeuw). Het betrof een oude linde gelegen op een hoogte, waaraan helende krachten werden toegedicht. Nadat het geregend had werden mensen met koorts onder de boom gezet in de hoop dat de druppels van de boom hen zouden genezen. (Guillaume, A., et al., Bruxelles, 2005, pp.48-49). Bij de aanleg van de Louizawijk (vanaf 1840) werd de straat doorsneden, maar gaf zij aanleiding tot de aanleg van drie nieuwe straten: Jourdanstraat, Bronstraat en Veydtstraat (CB, t. XXVIII, 1987, pp. 32-37).

 
De straat werd genoemd naar Maximilien Veydt (1823-1873), die advocaat was en professor aan de Université Libre de Bruxelles. Hij was tussen 1858 en 1860 schepen in Elsene en werd daarna lid van de bestendige deputatie van de provincie Brabant. Hij was een groot verdediger van de belangen van Elsene en gaf opgemerkte toespraken in de tijd van annexatie van grondgebied van Elsene door de stad Brussel. Hij was ook schrijver. Zijn literaire werken werden pas na zijn dood in 1873 gepubliceerd.

De straat werd in het laatste kwart van de 19e eeuw bebouwd. Hoewel ze in het begin van de 20e eeuw een zekere homogeniteit vertoonde, zijn de harmonie en de volumes van de gevels thans doorbroken door de bouw van een groot appartementsgebouw in 1965 (nr. 64-66, architect Jacques Cuisinier) en talrijke wijzigingen van gevels die werden bekleed met briketten, gecementeerd of verhoogd.

Het kruispunt met de Florencestraat behield echter het oorspronkelijke uitzicht met een coherent, harmonieus en symmetrisch geheel van hoekgebouwen in neoclassicistische stijl. Deze hoekgebouwen met hoektravee of rechte hoek, zijn per twee identiek. De thans tot woningen verbouwde nr. 76 en 78, waren oorspronkelijk stallingen en opslagruimten. Alleen hun volume bleef ongewijzigd.