Metsysstraat

 

Bekijk de weerhouden gebouwenDe rechte Metsysstraat verbindt de Haachtsesteenweg met het Eugène Verboekhovenplein. Ze wordt doorkruist door de Generaal Eenensstraat en de Voltairelaan.

De straat werd geopend in het kader van de overwelving van de Maalbeek, een beek die liep langs de Molenaarsstraat, een onregelmatige weg die niet langer bestaat en die een gebogen tracé volgde aan de oostzijde van de huidige Metsysstraat en Portaelsstraat vooraleer op de grens met Brussel in de Zenne uit te monden. Met het oog op de sanering van de Maalbeek en om de overstroming van de errond gelegen eigendommen te voorkomen, werd haar overwelving verordend bij de K.B.'s van 28.10.1874 en 03.08.1876. De beek liep van dan af in een rechte lijn naar een collector onder de Overwelfde Maalbeekstraat, de Metsysstraat en Portaelsstraat. Om deze werken mogelijk te maken, werd op 27.11.1874 een overeenkomst gesloten tussen de gemeente en Philippe Joseph Allard, directeur van het Munthof en eigenaar van talrijke terreinen in deze zone.

In een eerste fase werd enkel het noordelijke gedeelte van de straat geopend, tussen de Rue des Meuniers – die ongeveer ter hoogte van de huidige Generaal Eenensstraat liep – en het Verboekhovenplein. Door geldgebrek kon het zuidelijke gedeelte pas later worden uitgevoerd, in het kader van de aanleg van een nieuwe wijk rond het toekomstige gemeentehuis. Dit plan, goedgekeurd bij K.B. van 20.04.1882, voorzag eveneens in de verwijdering van de Molenaarsstraat op deze plaats.

In 1876-1877 kreeg de straat haar huidige naam als eerbetoon aan de Vlaamse schilder Quentin Metsys (Leuven, ca. 1466 – Antwerpen, 1530).

De hoofdzakelijk residentiële straat werd vooral tijdens de jaren 1880 tot de jaren 1900 bebouwd. Eerst werd het laatste straatdeel aan pare zijde bebouwd, tussen 1881 en 1893, met huizen in neoclassicistische stijl. De andere straatdelen werden tot omstreeks 1905 bebouwd met soms neoclassicistische maar vooral eclectische huizen. Vermelden we in deze laatste stijl nr. 28, ontworpen in 1902 door architect Gustave Strauven, alsook nr. 71 (n.o.v. architect D. Fastré, 1902), 79 tot 83, ontworpen in 1903 voor en misschien door de burgerlijk ingenieurs de Haeseleer en Guizot, en 85 (n.o.v. architect Fr. Poels, 1903). Aannemer Camille Simoens bouwde voor eigen rekening verscheidene huizen in de straat: nr. 57 tot 61 in 1903, nr. 60 tot 64 in hetzelfde jaar (zie deze nummers), samen met acht andere huizen in hetzelfde huizenblok tussen de Voltairelaan en Camille Simoensstraat, evenals nr. 73-75 en 77 in 1905 (zie deze nummers). Ze waren misschien het werk van architect Henri Jacobs, die overigens ook de plannen voor nr. 63 ontwierp en wellicht ook die van nr. 67 en 69 (zie deze nummers). Aan pare zijde valt een bijzonder homogene huizenrij op gevormd door nr. 44 tot 64 op: 44 tot 54 (ca. 1903), 56 (1903), 58 (1903), 60 tot 64 (zie deze nummers). In het eerste straatdeel bevindt zich nog altijd een complex van industriële gebouwen (zie nr. 8, 10), een oude maalderij uit het midden van de 19e eeuw die in de loop der jaren werd verbouwd tot een fabriek van elektrische lampen, een chocolaterie en nadien een handschoenenfabriek, voordat het geheel werd gerenoveerd tot woningen en kantoren. Ertegenover lag tussen 1881 en 1893 een thans verdwenen lijkenbewaarplaats.