Franklin Rooseveltlaan

Van kruispunt met Émile De Motlaan, Émile Duraylaan et Terkamerenlaan naar Terhulpsesteenweg. Heuvelachtige en bochtige straat van 2,65 km lang en een veertigtal m breed. De wijk van de Solbosch is aangelegd op percelen van de stad die deze geleidelijk te koop aanbood. Bebouwd tussen jaren 1920 en jaren 1960.

De stad Brussel legde voor deze wijk strenge architecturale en stedenbouwkundige regels op. Aan de kant van het Terkamerenbos en met uitzondering van het eerste gedeelte met rijhuizen, is de laan bebouwd met alleenstaande villa's, sommige van in het begin in appartementen onderverdeeld. Ze staan ver genoeg uit elkaar, zodat het groen van het bos vanaf de straat zichtbaar blijft. Eens voorbij de grote campus van de ULB, is de laan aan de kant van Elsene bebouwd met aaneensluitende burgerwoningen, herenhuizen en appartementsgebouwen, die niet hoger mogen zijn dan 16 m. Aan deze kant zijn alleen de laatste straatdelen, vanaf de Venezuelalaan, eveneens met villa's bebouwd.

De huizen in de wijk vormen een interessante staalkaart van architecturale stijlen. Aan het verleden ontleende stijlen als laat-eclecticisme, Beaux-Arts en neo-traditionele stijlen en art deco, gaan er samen met zuiver modernistische ontwerpen. Zo is deze wijk een mooi voorbeeld van de architecturale tegenstellingen die zo typisch waren voor het interbellum en de periode direct daarna. In de interieurs van deze statige huizen ligt de nadruk op de ontvangstruimten. In een periode waar huispersoneel zeldzamer werd, hebben de meeste huizen hiervoor nog voorzieningen. Hoewel de laan thans nog overwegend residentieel is, zijn de laatste decennia meerdere percelen ingenomen door prestigieuze kantoren, waaronder talrijke ambassades.