Demotstraat

Van Belliardstraat naar Hoornstraat.

Dubbel geknikte straat aangelegd omstreeks 1870.

Ze volgt het tracé van de Oude weg, één van de oudste paden van de gemeente, die tussen de Hoornstraat en de weg die langs de Maelbeek liep (huidige Etterbeeksesteenweg).

Het noordelijke gedeelte verdween in 1869 toen de Belliardstraat verlengd werd. De oorspronkelijk in 1867 bepaalde rooilijn werd een jaar later gewijzigd om de gronden van de heer De Mot niet te raken. In 1903 werd de straat verbreed.

Eertijds gekend onder de naam Weidestraat (rue du Pré), huidige benaming naar Jean André De Mot, eigenaar van de gronden die langs de straat liepen en vader van Emile De Mot, burgemeester van Brussel.

Weinig homogeen straatbeeld, onder andere bepaald door neoclassicistische woningen met bepleisterde gevels met twee of drie bouwlagen en twee of drie traveeën cfr Nr. 3, 5, 7 (1890), Nr. 45 (1874?) en een aantal eclectische panden met bakstenen gevels zoals Nr. 27 (arch. W. DEFONTAINE, 1906), Nr. 35 tot 39 (1898) ensemble met telkens twee bouwlagen en twee traveeën. Verder een pand met industrieël karakter, Nr. 15, gebouwd in 1914 (in oorsprong een bijkomende elektriciteitscentrale van de Brusselse trammaatschappij). Ook een aantal panden uit het interbellum, cfr Nr. 14 (1928). Het einde van de straat wordt gedomineerd door het ministerie van Economische Zaken (Nr. 24-26, 30) uit 1964, dat op de plaats van een imposant herenhuis stond in neo-Vlaamse renaissancestijl uit 1898. Op Nr. 47 is een orthodoxe kapel gevestigd.