Onderzoek en redactie
2008, 2013
Bekijk de weerhouden gebouwen
Korte straat van het kruispunt gevormd door de David Van Beverstraat met de Emmanuel Mertensstraat, naar de Kellestraat. Ze loopt vrijwel parallel met de Rémi Fraeymanstraat.
De straat werd aangelegd op het tracé van de voormalige sentier n° 35 [pad nr. 35], die duidelijk is aangegeven op de buurtwegenatlas van 1847. Het pad werd in 1906 een eerste maal verbreed i.o.v. grondeigenaar Petrus Timmermans met de bedoeling de recent opgetrokken groep huizen van Edmond Parmentier op de zogenaamde Drybunder (zie David Van Beverstraat) makkelijker te bereiken vanuit de Kellestraat. Vervolgens werd ze onder impuls van de gemeente Sint-Pieters-Woluwe een tweede maal verbreed tot 10 meter en aan de zuidzijde (onpare kant) voorzien van een voorbouwstrook van 5 meter. Laatstgenoemde aanleg werd bekrachtigd en goedgekeurd bij KB van 15.12.1937.
De straat is genoemd naar Pierre Delacroix schepen in Sint-Pieters-Woluwe van 1877 tot 1904 (FALKENBACK, P., 1992, p.132).
De bebouwing is heterogeen en bestaat uit rijhuizen, opbrengsthuizen, bescheiden appartementsgebouwen en villa's in stijlen gaande van eclecticisme over art deco tot modernisme. Het merendeel van deze gebouwen verloren hun oorspronkelijk uitzicht door de vervanging van het schrijnwerk en andere erfgoedelementen.
De eerste bebouwing is sporadisch en dateert van voor 1910. Zo werd het eerste huis (huidige nr. 23: een villa in eclectische stijl met pittoresk karakter) gebouwd vanaf 1906 – ten tijde van de eerste verbreding van de straat door P. Timmermans. Vervolgens werd aan de pare zijde vanaf 1908 een villa in eclectische stijl gebouwd met achteruitbouwstrook, en met een belendende fabriek uitgevend op de lager gelegen en huidige Remi Fraeymanstraat (zie dit nummer en R. Fraemanstraat). De fabriek Tackels verzorgde de productie van fotopapier. In 1910 tenslotte werd de burgerwoning in eclectische op nr. 21 gebouwd i.o.v. Deschamps (waarschijnlijk eveneens aannemer).
Pas in de tweede helft van de jaren 1930 was er terug bouwactiviteit met de bouw van zes bescheiden huizen in art-decostijl of getemperd baksteenmodernisme, zoals de nr. 7 (1937), het geheel gevormd door nr. 9 en 11 (architect A. Delfosse, 1936), en nr. 19 (1936). Aan pare zijde in het begin van de straat de nr. 2a (architect A. Delfosse, 1936) en nr. 4 (architect Henri Devos, 1939). Het westelijke uiteinde van de straat werd in de jaren 1950 bebouwd met bel-etagewoningen, onder meer op nr. 3 (1951) en 5 (1951). Enkele huizen uit de jaren 1960 vervolledigen het geheel.
De straat werd aangelegd op het tracé van de voormalige sentier n° 35 [pad nr. 35], die duidelijk is aangegeven op de buurtwegenatlas van 1847. Het pad werd in 1906 een eerste maal verbreed i.o.v. grondeigenaar Petrus Timmermans met de bedoeling de recent opgetrokken groep huizen van Edmond Parmentier op de zogenaamde Drybunder (zie David Van Beverstraat) makkelijker te bereiken vanuit de Kellestraat. Vervolgens werd ze onder impuls van de gemeente Sint-Pieters-Woluwe een tweede maal verbreed tot 10 meter en aan de zuidzijde (onpare kant) voorzien van een voorbouwstrook van 5 meter. Laatstgenoemde aanleg werd bekrachtigd en goedgekeurd bij KB van 15.12.1937.
De straat is genoemd naar Pierre Delacroix schepen in Sint-Pieters-Woluwe van 1877 tot 1904 (FALKENBACK, P., 1992, p.132).
De bebouwing is heterogeen en bestaat uit rijhuizen, opbrengsthuizen, bescheiden appartementsgebouwen en villa's in stijlen gaande van eclecticisme over art deco tot modernisme. Het merendeel van deze gebouwen verloren hun oorspronkelijk uitzicht door de vervanging van het schrijnwerk en andere erfgoedelementen.
De eerste bebouwing is sporadisch en dateert van voor 1910. Zo werd het eerste huis (huidige nr. 23: een villa in eclectische stijl met pittoresk karakter) gebouwd vanaf 1906 – ten tijde van de eerste verbreding van de straat door P. Timmermans. Vervolgens werd aan de pare zijde vanaf 1908 een villa in eclectische stijl gebouwd met achteruitbouwstrook, en met een belendende fabriek uitgevend op de lager gelegen en huidige Remi Fraeymanstraat (zie dit nummer en R. Fraemanstraat). De fabriek Tackels verzorgde de productie van fotopapier. In 1910 tenslotte werd de burgerwoning in eclectische op nr. 21 gebouwd i.o.v. Deschamps (waarschijnlijk eveneens aannemer).
Pas in de tweede helft van de jaren 1930 was er terug bouwactiviteit met de bouw van zes bescheiden huizen in art-decostijl of getemperd baksteenmodernisme, zoals de nr. 7 (1937), het geheel gevormd door nr. 9 en 11 (architect A. Delfosse, 1936), en nr. 19 (1936). Aan pare zijde in het begin van de straat de nr. 2a (architect A. Delfosse, 1936) en nr. 4 (architect Henri Devos, 1939). Het westelijke uiteinde van de straat werd in de jaren 1950 bebouwd met bel-etagewoningen, onder meer op nr. 3 (1951) en 5 (1951). Enkele huizen uit de jaren 1960 vervolledigen het geheel.
Bronnen
Archieven
GASPW/DS rooilijnen 24 Pierre Delacroix.
GASPW/DS 2a: 215 (1936); 3: 268 (1951); 4: 260 (1939); 5: 105 (1951); 7: 155 (1937); 9: 62 (1936); 11: 61 (1936); 19: 155 (1936); 21: 723 (1910), 111 (1932), 133 (1999); 23: 370 (1906); 351 (1936); 163 (1950), 187 (1953), 370 (1957).
Publicaties en studies
FALKENBACK, P., Historique de Woluwe-Saint-Pierre, Gemeente Sint-Pieters-Woluwe, 1992, p.132.
GASPW/DS rooilijnen 24 Pierre Delacroix.
GASPW/DS 2a: 215 (1936); 3: 268 (1951); 4: 260 (1939); 5: 105 (1951); 7: 155 (1937); 9: 62 (1936); 11: 61 (1936); 19: 155 (1936); 21: 723 (1910), 111 (1932), 133 (1999); 23: 370 (1906); 351 (1936); 163 (1950), 187 (1953), 370 (1957).
Publicaties en studies
FALKENBACK, P., Historique de Woluwe-Saint-Pierre, Gemeente Sint-Pieters-Woluwe, 1992, p.132.