Generaal Eisenhowerlaan

 

Bekijk de weerhouden gebouwenDe Generaal Eisenhowerlaan loopt van de Rogierlaan tot de Chazallaan, ter hoogte van de rotonde gevormd met de Ernest Cambierlaan, die er het verlengde van is. Ze loopt over bijna de helft van haar lengte langs het Josaphatpark en ontmoet opeenvolgend de Godefroid Devreesestraat en de Josse Impensstraat, de Azalealaan, de Vandenbusschestraat en de Prévost-Delaunaysquare.

De straat ligt in de Josaphatwijk, waarvan het stratenplan werd getekend door Octave Houssa, ingenieur van de gemeentelijke Openbare Werken, goedgekeurd bij K.B. van 10.02.1902 en definitief goedgekeurd bij K.B. van 21.04.1906, samen met dat van de drie andere nieuwe Schaarbeekse wijken – Mont-Rose, Linthout en Monplaisir-Helmet. De laan werd in 1908-1909 aangelegd.

Bij beslissing van de gemeenteraad van 19.06.1908 werd de laan eerst de Hortensialaan genoemd, een benaming die zoals andere verkeerswegen rond het Josaphatpark aan het plattelandsverleden van de wijk herinnerde. De laan kreeg haar huidige naam tijdens de zitting van het schepencollege van 14.11.1944, ter ere van generaal Dwight David Eisenhower (Denison, 1890 – Washington, 1969), opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten tijdens de Tweede Wereldoorlog.


De gebouwen in deze residentiële laan liggen achter een achteruitbouwstrook aangelegd als voortuintje afgesloten door traliewerk. Op initiatief van de bewoners werden deze tuintjes eerst met hortensia's beplant, verwijzend naar de naam van de laan, wat ze lange tijd een zeker cachet verleende.

De eerste huizen werden vanaf 1907 gebouwd, tot aan de Eerste Wereldoorlog. Ze zijn overwegend in eclectische stijl, zoals nr. 93 (n.o.v. architect Veldeman, 1914) en 95 (n.o.v. architect Aug. De Roy, 1912), soms met pittoresk karakter (zie nr. 24), of invloeden uit de art nouveau (zie nr. 94), de barok (zie nr. 97-99) of de Vlaamse renaissance (zie nr. 19). Nr. 1 tot 33 vormen een bijzonder homogene huizenrij uit die periode (zie nr. 1 tot 31), waartussen na de oorlog ook enkele gebouwen werden opgetrokken, zoals nr. 33 (n.o.v. architect Frans Guyot, 1922). De bebouwing hervatte dan intensiever tussen 1921 en 1935, met woningen in laat-eclectische stijl, Beaux-Artsstijl, zoals nr. 117 en 119 (n.o.v. architect J. Van Den Eng, 1923 en 1922), 125 (n.o.v. architect F. De Rudder, 1928) en 161 (1927), of art deco, zoals nr. 169-171 (n.o.v. architect J. J. Van Den Eng, 1932). Vermelden we, op nr. 34, 67 en 131, drie bijna identieke huizen met terrassen met zuilen en een balustrade, ontworpen voor eenzelfde opdrachtgever, nr. 67 door architect Michel Vidy in 1925, nr. 34 en 131 door architect R. Cornil twee jaar later. Op de hoek met de Azalealaan, op nr. 122, valt een gebouw in art deco van zes verdiepingen op door zijn breedte (n.o.v. architect Cornil, 1931). Aan de zijde van het park werd in 1920 het gedenkteken voor Ernest Cambier gebouwd, ontworpen door beeldhouwer Claus Cito ter ere van deze militair (Aat, 1844 – Watermaal-Bosvoorde, 1909), die zijn nam gaf aan de aanpalende laan.