Uruguaylaan

Van Franklin Rooseveltlaan naar rotonde gevormd door Perulaan en Bosvoordsesteenweg, op grens van gemeente Watermaal-Bosvoorde. In verlengde van Colombialaan die tot in 1940 eveneens Uruguaylaan heette. Doorkruist Woudlaan.

Bestaande uit twee straatdelen van verschillende periodes. Eerste gedeelte tussen Franklin Rooseveltlaan en Woudlaan, opgenomen in plan van aanleg van Solboschwijk, goedgekeurd volgens K.B. van 23.03.1907 en van 16.07.1907. Voor aanleg verwierf stad Brussel eigendommen van de staat en op 27.11.1911 tevens een groot terrein van burggraaf Marcel Théodore Le Hardy de Beaulieu. Bebouwing onderworpen aan al in 1907 opgesteld wijkreglement en bevestigd door gemeenteraad van 02.05.1927. Zoals vrijwel alle straten van de wijk is ze aangelegd op terrein van de stad volgens specifiek lastenboek en wijkreglement, allebei goedgekeurd door gemeenteraad van 02.05.1927. Lastenboek bepaalde dat “hoogte en architecturaal aspect” van gebouwen “in verhouding tot breedte van straten” moesten zijn. Verder werd bepaald dat ze dienden voorzien zijn van “minstens één erker en een balkon”. Het wijkreglement legde een insprong t.o.v. de rooilijn vast. Deze moest ingericht worden als voortuin en omsloten worden door “artistiek hekwerk”, waarvoor aparte bouwaanvraag moest worden ingediend.

Kreeg naam tijdens gemeenteraad van Brussel van 08.12.1931.

Tweede straatdeel volgt ongeveer tracé van Pannenhoek, of oude buurtweg nr. 29; naam gewijzigd door gemeenteraad van 22.02.1932 en 25.04.1935. Dit gedeelte werd aangelegd op privéterreinen van M. Farin, die zijn eigendom wilde rentabiliseren en hiervoor op 29.01.1934 met de stad een overeenkomst tekende. Hierdoor was een rechtstreekse verbinding mogelijk tussen de gemeente Bosvoorde en Natiënlaan, toekomstige Franklin Rooseveltlaan. Een non aedificandi-zone van vijf meter was verplicht.

De gemeenteraad van 08.05.1942 voegde voor twee huizenblokken tussen Franklin Rooseveltlaan, Venezuelalaan, Woudlaan en Uruguaylaan een aantal bijkomende bepalingen toe aan hogergenoemd reglement, om “dit gedeelte een bijzonder esthetisch karakter te geven en te laten behouden”. In Urugualaan zijn vrijstaande of dubbele villa's verplicht. Afstand tussen twee gebouwen of gebouwengroepen mag niet minder zijn dan vier meter. Gebouwen mogen slechts één of twee verdiepingen tellen onder mansardedak. Voor dubbele villa's moeten eigenaars overeenkomen, zodat algemeen aspect harmonieus is: “De materialen in de gevels van dubbele villa's moeten identiek of gelijkaardig zijn zodat beide gebouwen het uitzicht hebben van een geheel. (…) De tweede eigenaar van een dubbelwoning is verplicht (…) om zich voor het buitenaspect te baseren op het plan of de al gebouwde tegenhanger.”

Bebouwd tijdens lange periode tussen 1935 en 1990. Eerste zes jaar meest intensieve bouwfase met homogeen karakter. Eengezinswoningen met één of twee verdiepingen en voortuin; vrijstaand of gekoppeld aan onpare kant, vaak gekoppeld aan pare kant.
Meerdere huizen in modernistische stijl, vaak vermengd met art-deco-elementen of in pakketbootstijl: nr. 25, 26 en 28 (zie deze nr.). In begin van laan architecturaal ensemble van 3 woningen (nr. 5, 7 en 9); nr. 9, n.o.v. arch. Félix Votron, 1949, vormt visueel tegenwicht voor nr. 7 (zie dit nr.) Dit geld eveneens voor nr. 36, n.o.v. Charles Hogé, 1939, die een modernistisch gebouw ontwierp als tegenwicht voor nr. 34 (zie dit nr.). Andere gebouwen in traditionalistische stijl, zoals nr. 30 (1937), 32 (1953), 40 (1961), 42 (1962) en 44 (1961). De Gentse arch. Gérald en Charles Hogé signeerden meerdere gebouwen in deze laan, onder meer een appartementsgebouw nr. 3 (1947) en 21 (1947), alle met pittoresk karakter oftewel ‘Hogéstijl'.