Max Roosstraat

 

Bekijk de weerhouden gebouwenDe Max Roosstraat verbindt de Prinses Elisabethlaan met de Lambermontlaan en kruist de Georges Garnirstraat en de Joseph Van Campstraat.

De straat ligt in de wijk Monplaisir-Helmet en dateert van vóór het stratenplan van deze wijk, dat definitief werd goedgekeurd bij K.B. van 21.04.1906. Ze werd aangelegd bij K.B. van 23.03.1901, op initiatief van Joseph Van Camp en Max Roos. Deze twee industriëlen bezaten een blok terreinen gelegen tussen de Monplaisirlaan en de voormalige rue des Meuniers of Molenaarstraat (de huidige Georges Garnirstraat en Nicolas Defrêcheuxstraat) en wilden er twee straten aanleggen. Krachtens een overeenkomst goedgekeurd door de gemeenteraad op 29.05.1900 verkregen ze een concessie om de Joseph Van Campstraat aan te leggen, alsook een stuk van de Max Roosstraat, die de Van Campstraat verbindt met de huidige Georges Garnirstraat. Het laatste stuk van de straat werd bekrachtigd bij K.B. van 12.08.1903. De Max Roosstraat staat in haar geheel – dus ook verlengd naar de Lambermontlaan – op het plan van Octave Houssa. Ze kreeg de naam van haar concessiehouder in 1903 en werd tussen 1905 en 1909 aangelegd.

In deze hoofdzakelijk residentiële straat bevonden zich eerst verscheidene huizen met commerciële benedenverdieping, zoals nr. 16-20 (n.o.v. architect Raoul Fastré, 1912). De eerste gebouwen, in eclectische stijl, verschenen tussen 1911 en 1913. De meeste ervan werden ontworpen voor rekening van Max Roos, zoals een geheel van zes huizen met invloed van de art nouveau n.o.v. architect Antoine Laenen (zie nr. 31 tot 41). In 1923 en 1924 deed Max Roos een beroep op dezelfde architect voor vier grote hoekgebouwen in Beaux-Artsstijl, op het kruispunt met de Georges Garnirstraat en de Joseph Van Campstraat (zie nr. 22, 29, 43 en 45-47). In de jaren 1930 werden verscheidene gebouwen en huizen opgetrokken, vaak met invloed van de art deco, soms van het modernisme. Vermelden we nr. 53a, een gebouw met invloed van de pakketbootstijl ontworpen in 1938 door architect J. Manneback. Tot slot werden in de jaren 1950 en 1960 diverse appartementsgebouwen opgetrokken – sommige met bescheiden afmetingen, andere grotere – op de nog braakliggende percelen.