Paul Wemaerestraat

Korte straat in verlengde van René Declercqstraat en naar Tervurenlaan. Twee rechte delen met elkaar verbonden in stompe hoek. In 1922 genoemd naar uit gemeente afkomstige en in WO I gesneuvelde soldaat.

Hoewel grenzend aan drie straten van het voormalige dorp Sint-Pieters-Woluwe (Louis Titecastraat, Jean Wellensstraat en René Declercqstraat) komt de Paul Wemaerestraat niet voor in gemeenteatlas van 1808, noch in de buurtwegenatlas van 1847. Ze is dus geen onderdeel van de oude Dieweg, zoals Falkenback beweert (1992, p. 105).
Aanleg te situeren in de tweede helft van de 19e eeuw. Voor de aanleg van de Tervurenlaan in 1897 vormde ze samen met huidige Bemelstraat in haar verlengde, één enkele weg die Bemelsteenweg (chaussée de Bemel) werd genoemd. Bij aanleg van Tervurenlaan werd ze verbreed en rechtgetrokken op basis van plan goedgekeurd door Gemeenteraad van 25.03.1898. Voor 1922 Kerkstraat genaamd, net als René Declercqstraat en Félix Poelsstraat in haar verlengde.

Hoofdzakelijk bebouwd in jaren 1900. Meeste huizen met twee bouwlagen. Vroeger drukke handelsstraat, vandaar veel huizen met handelsruimte en woonruimte op verdieping, vaak met elk aparte deur. Meeste benedenverdiepingen in loop van tijd verbouwd. Hoofdzakelijk kleine arbeiderswoningen met typisch pleisterwerkdecor of decor in gekleurde baksteen. Sommige vroeger met allicht uiterst bescheiden handelsruimte in vertrek op benedenverdieping aan straatzijde. Meerdere huizen met koetspoort naar opslagplaats of bescheiden atelier. Nr. 51 voormalige kleine boerderij, waarvan benedenverdieping later verbouwd.

Enkele burgerwoningen met polychroom bakstenen parement; doch minder riante huizen dan diegene opgetrokken in naburige Tervurenlaan. Op hoeken met laatstgenoemde hoge moderne appartementsgebouwen ter vervanging van twee café-restaurants van jaren 1900: “Le Chien Vert” en de “Laiterie de Woluwe” (zie Tervurenlaan nr. 300 en 306).