Georges Henrilaan

 

Bekijk de weerhouden gebouwenDe Georges Henrilaan is een lange laan die het Verheyleweghenplein met de Linthoutstraat verbindt; de nummering van haar bebouwing begint aan het plein. De laan kruist talrijke straten, met als laatste de Brand Whitlocklaan.

Een overeenkomst voor de aanleg van een 12 meter brede laan, de toekomstige Georges Henrilaan, werd in 1867 aangegaan tussen de families Doucet en Leblanc, eigenaars. De bouw ervan begon echter pas een tiental jaren later.

Een eerste deel werd door de eigenaars aangelegd als private weg, om de Linthoutstraat te verbinden met het Koninklijk Instituut voor Doven en Blinden, dat nu tegenover het Jean-Baptiste Degrooffplein ligt. Het Instituut werd in 1876 opgericht op een terrein geschonken door advocaat Auguste Beckers in een nog onbebouwde zone.

Tijdens de jaren 1890 werd de laan verder verlengd om de toegang mogelijk te maken tot het weeshuis Van Meyel en de nieuwe begraafplaats van Etterbeek die toen in aanbouw waren. In ruil voor de overdracht van het terrein bestemd voor de begraafplaats nam de gemeente Etterbeek in 1897 de lasten voor haar rekening voor de aanleg en het onderhoud van het gedeelte van de laan dat zich uitstrekt van de Linthoutstraat tot de begraafplaats. In 1901 werd het rooilijnplan van de laan, opgesteld door landmeters Loens en Slegers, definitief vastgelegd. In 1902 werd ze tot aan het gehucht Roodebeek voor het verkeer opengesteld.

De laan werd al minstens in 1882 genoemd naar Georges Henri, een benaming die wellicht uitstond uit de samenvoeging van de voornamen van de twee lokale grondbezitters.


Het laatste straatgedeelte, gelegen tussen de Brand Whitlocklaan en de Linthoutstraat, werd grotendeels vóór de Eerste Wereldoorlog bebouwd met huizen in eclectische stijl, zoals nr. 450, sommige met handelspand op de benedenverdieping. Daarnaast zien we ook, op nr. 412, een huis in geometrische art-nouveaustijl, in 1907 ontworpen door architect Jean Lerat (zie dit nummer). De pare zijde wordt gekenmerkt door verscheidene huizen met gevels in rode en witte baksteen, sommige bekroond door een puntgevel, zoals nr. 406 en 408 (n.o.v. architect P. Stillemans), 418, 440 (n.o.v. architect Ernest Linard, 1908), 456, 458 en 492 tot 496.

Aan onpare zijde wordt het einde van de laan gekenmerkt door een rij huizen van twee bouwlagen met handelspand op de benedenverdieping, van nr. 497 tot 519, nu onderbroken door een recenter gebouw.

De laan kende een tweede bebouwingsgolf in de jaren 1920 en 1930. De Beaux-Artsstijl wordt vertegenwoordig door nr. 441. De straat kreeg daarnaast in 1928 een garage op nr. 427-429. In de jaren 1950 werden enkele gebouwen opgetrokken op braakliggende terreinen, zoals nr. 431 (n.o.v. architect René Coppens, 1955). In 1956 werd de bioscoop “Metro” gebouwd op nr. 481 (n.o.v. architect Gui. Rousseau). Hij ging in 1975 dicht en huisvest nu een supermarkt.

Vermelden we tot slot de aanwezigheid van enkele bouwwerken die inspringen ten opzichte van de laan. Dat is geval voor nr. 443 (na 1917), nr. 469 (voor 1917) en nr. 467, gevormd door een gebouw van vóór 1917 waaraan een langwerpig volume met rotonde werd aangebouwd achter Albert-Elisabethlaan nr. 50 tot 54 (n.o.v. architect Julien Galair, 1930). Nr. 447 (na 1917) ligt loodrecht op de straat en heeft een zijingang.